FENDER TELECASTER
nr 619773
rok 1975

Stylowy CBS-owski Telecaster z zakładu w Fullerton, CA, z 21-progową, klonową szyjką o delikatnym wzorze Bird Eye, przykręconą do lekkiego, jesionowego korpusu w kolorze Blonde (przez lata pięknie pożółkłego); w egzemplarzu tym wymieniono maszynki oraz siodełka mostka (z fabrycznych, stalowych na mosiężne), zachowała się za to oryginalna pokrywa mostka tzw. popielniczka; przed erą automatyzacji Fender wycinał szyjki swoich gitar wg szablonów mocowanych do drewna w miejscu przyszłej nasady (widoczny mały otwór w tejże nasadzie w okolicy końca zaślepki Skunk Stripe) i główki (pod jedną z maszynek), do roku 1959 produkowano tylko jednoczęściowe szyjki klonowe, które znaczono czarnymi, punktowymi markerami głównie z fenolitu (żywica fenolowa), z chwilą wprowadzenia podstrunnic palisandrowych (początkowo grubych, płaskich zwanych Slab, później cienszych, wyginanych na wypukłej powierzchni szyjki, dziś określanych jako Veneer lub Round Lam) zaczęto używać do tego celu białej, wulkanizowanej płyty pilśniowej(!), która z czasem ciemniała i stąd, być może zaczęto ją określać jako Clay (glina), do roku 1963 markery pozycji XII podstrunnicy lokowano dokładnie pod strunami B i A, później ich rozstaw zmniejszono o około 3mm, w latach '60, w szyjkach klonowo-palisandrowych stosowano białe markery boczne wklejane na granicy szyjka-podstrunnica, w latach '70, po wprowadzeniu cienkich podstrunnic Veneer były to już czarne punkty osadzone w klonie, poniżej linii chwytni, na początku lat '60 eksperymentowano bez sukcesu z innymi od palisandru materiałami na podstrunnicę, głównie orzechem i cocobolo, ideę podstrunnic z alternatywnych materiałów Fender kontynuował pod koniec XX wieku wprowadzając do kilku modeli, tym razem z sukcesem, heban i pau ferro, a po wejściu w życie obostrzeń w pozyskiwaniu palisandru również laurel, powrócono też do orzecha.